Een jaar single: een reflectiemoment

Over mijn intuïtie, terugkerende vlammetjes en daten ...

Hoe langer ik single ben, hoe meer ik voel dat het klopt. Ik geloof dat dit een van de grootste lessen is die ik dit jaar heb geleerd. Dat mezelf laten landen in deze nieuwe realiteit me steeds meer bevestiging geeft dat dit is waar ik nu moet zijn. En, iets wat ik nog lastig vind, dat dit is waar ik mezelf tijd moet geven. Ik wil me zo graag anders voelen. Minder gemarineerd in de zwaarte die zo hardnekkig aan me lijkt te zijn gaan kleven. Maar dat blijkt nog niet zo makkelijk te zijn. Het losweekproces vraagt om geduld. En ruimte om te bestaan.

Op de dag dat ik een jaar single was, deelde ik een vraagsticker op Instagram. Er stroomden allerlei vragen binnen. Van hoe ik zeker wist dat de relatie klaar was tot - de meest gestelde vraag - of ik alweer toe was aan daten. Er is momenteel niet heel veel waar ik heel zeker van ben, maar dat ik nog niet toe ben aan daten en iemand opnieuw toelaten staat echt bovenaan mijn lijstje van ‘dingen om nog niet te doen’. Ik geloof dat we heel veel leren en ook kunnen helen in onze relaties met anderen. In vriendschappen, maar nog veel meer in ons liefdesleven. Maar ik geloof ook dat het belangrijk is om voldoende verankerd te zijn in onszelf voordat we weer zo’n nieuwe verbinding aan gaan. Zeker na een relatie die veel impact heeft gehad.

Gevoelsmatig hang ik nog steeds in een soort limbo. Ik ben dichterbij mezelf dan ik de afgelopen jaren was, maar alle losse stukjes van mij zijn nog niet in elkaar geklikt. Als een soort Lego setje. Het plaatje staat op de doos, de blokjes zijn geordend in losse zakjes maar ze zijn nog niet genummerd en in elkaar gezet. En dat is ook waarom ik voel dat ik nog niet toe ben aan een nieuw persoon toelaten. Ik durf er nog niet op te vertrouwen dat ik in staat ben voldoende te voelen wie echt goed voor me is, en van wie ik beter afstand kan houden. En dat terwijl ik het al die tijd diep van binnen echt wel voelde. De onrust in mijn lichaam. Het zoeken naar bewijs. Mijn moeite met ontspannen. Jarenlang deed ik eigenlijk alsof ik mezelf niet kende. Maar ze hield vol. Mijn intuïtie. Ze liet zich niet wegduwen. Tot ik op een dag gewoon niet meer om haar heen kon. Een van mijn grootste verliezen van de afgelopen jaren is dat ik stopte met mezelf vertrouwen. Dat ik stopte met gewicht hangen aan wat mijn intuïtie me vertelde. Aan hoe iets voelde. Ik hield krampachtig vast aan het plaatje dat ik in mijn hoofd had en liet elke kruimel die ik kreeg doorslaggevend zijn. In plaats van dat ik mijn oogkleppen afzette en echt tot me door liet dringen wat ik in handen had: een kruimel die het verschil nooit zou maken.

Meer nog dan mijn innerlijke stem negeren, stopte ik met eerlijk zijn tegen mezelf. Mijn zicht is intens beroerd, ik heb -8.00, maar ik zorgde eigenhandig voor een nog meer troebele blik. Ik vroeg mijn vriendinnen om raad. Stuurde ze eindeloos vaak screenshots. Kwam intern in opstand. En vaak genoeg ook extern. Om vervolgens toch weer de andere kant op te bewegen. Want die ene procent kans dat alles ineens anders zou worden die moest gegrepen worden.

Vond je dit een fijne nieuwsbrief? Of is het herkenbaar voor je? Laat dan onderin een hartje achter. Of een comment. Vind ik leuk. Dank je wel voor de liefde 💖

Ik denk dat ik klaar ben voor een nieuwe liefde als ik mezelf een tijd lang de toewijding heb gegeven die ik de afgelopen jaren aan mijn vorige relatie gaf. Dat zoeklicht van me op mezelf richten in plaats van eerst mijn omgeving uitlichten. Die bekende uitspraak van eerst het zuurstofmasker bij jezelf op zetten? Dat eens echt in de praktijk brengen. Want ik ben toch echt altijd die meid geweest die eerst anderen zuurstof geeft, vervolgens beseft hoe benauwd ze het zelf heeft en dan ontdekt dat er geen lucht meer in de zuurstoftank zit. Ik denk vaak aan waar ik geweest had kunnen zijn als ik me zo had vastgebeten in de doelen en dromen die over mezelf gingen. In plaats van die over mezelf in relatie tot anderen. De energie die ik erin heb gestopt, echt het is ongelofelijk. Dat voel ik nu ook tot in mijn kleine jubelteentjes want ik ben doodmoe. Wat ik nodig heb, is een paar maanden helemaal niks moeten. Echt ruimte kunnen maken voor herstel. Uit kunnen ademen. Simpelweg mogen zijn zonder de druk van rekeningen en andere financiële uitdagingen die nog steeds in mijn nek hijgen. Helaas zit dat er niet in en is het dus zoeken naar manieren om op te laden en te herstellen middenin de chaos van het leven. Iets wat voor de meeste mensen geldt. Dus ook deze meid doet het er maar mee … Mocht je meelezen en overwegen je relatie te beëindigen: zorg voor een een buffer en een financieel plan. Ruimte kunnen pakken om uit te ademen, is echt zo nodig bij dit soort momenten die levensveranderd zijn.

Wat me wel voorzichtig hoopvol maakt, is dat er sinds een paar maanden weer een klein vuurtje in me brandt. Het is een minivlammetje, maar het is er! Voorzichtig enthousiasme. Een verlangen om creatief te zijn. Toffe dingen te gaan maken. Iets nieuws uit te proberen. Zenuwachtig te zijn over iets wat ik deel. En vooral mezelf te herinneren aan wie ik ben. De quote van Lalah Delia popt de laatste tijd weer vaak op in mijn hoofd: ‘She remembered who she was and the game changed’. Ik ben mezelf actief aan het herinneren aan alles wat ik door de jaren heen al heb gedaan, het beleefd en heb geschreven. Ik blader door mijn eerste boek, lees oude captions terug en sta stil bij de stappen die ik heb gezet in het moederschap. Het maakt me vaak genoeg verdrietig dat ik doordat ik zo lang in standje overleven heb gestaan zo veel heb ‘gemist’ doordat ik niet echt aanwezig was. Tegelijkertijd voel ik ook een soort trots: als dit is wat ik neerzet als ik niet volledig ingecheckt in mezelf ben, hoe mooi wordt het dan als ik wel echt aanwezig ben? Het geeft me hoop dat de mooiste dagen en meest bijzondere momenten nog niet achter me liggen.

Dus ik doe wat ik kan om mezelf eraan te blijven herinneren dat dit soort dingen tijd kosten. Dat ik niet achter loop. Dat ik niet te laat ben om volledig verrast te worden door al het moois dat het leven nog voor me in petto heeft. Deze periode in mijn leven is mogelijk niet de tijd van grootse veranderingen. Eerder van een heel subtiele shift waarmee ik beetje bij beetje land in alles wat nog komt.

En mocht je me binnenkort weer eens vragen of ik al aan het daten ben, dan zeg ik volmondig ja. Met mezelf. En het is nogal een vibe.

Veel liefde.

Tot snel weer.

Mayra

Wil je je niet betaald abonneren maar me wel supporten met een donatie voor een koffietje, een bosje bloemen of iets anders fijns? Dat kan hier.