Help, ik swipe weer

Over ghosting, datingapps en kruimels die taarten lijken - en hoe ik nu vooral leer mijn energie bij mezelf te houden.

Wie hier – of op mijn insta – regelmatig meeleest, weet dat ik onlangs besloot me weer open te gaan stellen voor mannen, daten en liefde. Nou, dat loopt allemaal natuurlijk meteen supersoepel. Er vormt zich direct een lange rij van emotioneel volwassen en beschikbare mannen voor mijn deur. Mijn hart is vol, mijn app gezellig, en frustraties zijn nergens te bekennen. Dat begrijp je.

De realiteit is uiteraard een tikje anders. In de paar weken dat ik nu weer aan het swipen ben, ben ik al geghost, gecatfished en gewoon keihard laten zitten. Blessings in disguise – want liever kom je er snel achter dat het zonde is je energie die kant op te sturen – maar toch: een beetje heldere communicatie zou geen overbodige luxe zijn. Zeg gewoon dat je eigenlijk niet single bent, of dat je een bijgerecht zoekt in plaats van een hoofdgerecht. Ik dacht dat daten als veertiger met wat meer volwassenheid zou komen. Spoiler: dat valt nog vies tegen.

Een van de eerste dingen die ik merkte: duidelijke communicatie zegt helemaal niks over eerlijkheid. De allereerste date die ik had, was echt ontzettend fijn. We maakten een wandeling in een natuurgebied ergens in de buurt van Den Haag. Hadden goede gesprekken, lachten veel en er was een heel duidelijke klik. Het appcontact erna was gezellig, ik dacht echt even dat dit iets kon worden. Totdat het zomaar ineens stil werd. En bleef. Mijn traumarespons - altijd alles willen begrijpen - kwam natuurlijk meteen in actie. En zo ontdekte ik dat zijn ex toch maar niet zijn ex was.

Wat me ook opvalt, is dat er grote verschillen zijn in, hoe zal ik het noemen, contactkwaliteit. Veel gesprekken die ik heb, komen nooit verder dan ‘Hoe gaat het?’ en ‘Heb je goed geslapen?’. Heel lief als iemand incheckt, maar als er nooit verdieping komt voelt het vooral als tijdsverdrijf. Daar komt bij dat veel mannen op datingapps vooral matches lijken te verzamelen. Alsof het trofeeën zijn: zoveel mogelijk vrouwtjes binnenhalen en dan wel zien wie een gesprek waard is. En eerlijk is eerlijk: ook ik open niet altijd zelf het gesprek. Niet omdat ik dat niet wil, maar omdat ik benieuwd ben hóe iemand mij benadert. Want dat zegt toch vaak heel veel. Ik heb ervaren dat sommige mannen meteen beginnen over mijn lichaam – en dan weet ik eigenlijk al genoeg over hun intenties. Terwijl een opmerking over iets dat niets met mijn uiterlijk te maken heeft, echt een heel ander gevoel geeft.

Leuk was wel dat ik voor het eerst sinds mijn relatiebreuk weer heb gezoend. Spannend is zacht uitgedrukt. Acht jaar lang was ik trouw aan dezelfde man, dus ineens iemand anders zoenen voelde als een markeringspunt: dit is een nieuwe fase. En het was fijn. Hot zelfs. Qua fysieke klik had ik graag meer ontdekt. Maar voorwaarde is wel dat het oprecht voelt, en dat bleek helaas niet zo te zijn. Het moment waarop ik dat echt wist? Toen hij niet kwam opdagen bij een date. Een dag later kreeg ik via Instagram een vaag bericht over een kwijtgeraakte telefoon en portemonnee bij het politiebureau. En ineens vielen alle puzzelstukjes in elkaar: dit is een smoes. Mijn intuïtie was eerder al zachtjes op mijn deur aan het kloppen, maar nu hoorde ik haar ook echt.

Via insta kreeg ik de vraag welke apps ik gebruik. Nou, bijna allemaal, haha! Ik begon op Bumble. Fijn, overzichtelijk, en je kunt zelfs voicememo’s sturen – love it. Maar binnen no time had ik het gevoel dat ik iedereen al gezien had. Dus toch maar weer Tinder. Daar is de vijver groter, maar het gezeik ook. Meer mensen, meer hoofdpijn. Uit nieuwsgierigheid downloadde ik ook nog Happn, Breeze en Hinge. Happn laat je mensen zien met wie je paden kruist – grappig, maar soms ook een tikje creepy. Breeze skipt de chat en draait volledig om meteen een date plannen, wat ik op zich verfrissend vind maar in de praktijk nog niet heb getest. Hinge heeft, vind ik, de meest toffe opzet met vragen, foto’s en filmpjes waardoor je meer van iemands persoonlijkheid ziet, maar ik had het gevoel dat er vooral toeristen op zaten. Misschien dat hier met de tijd ook meer mensen gebruik van gaan maken die in Nederland wonen.

Na een paar dagen swipen, dacht ik het mezelf makkelijker te maken door te betalen om mijn likes te zien. Minder overweldigd worden door al die mannenkoppen en halfslachtige profielen, leek me heel fijn. Maar toen ik eenmaal de likes kon bekijken, voelde het eerder als een kneuzing voor mijn ego. Want serieus, ís dit wat er met mij wil daten? Ik werd er niet blij van. En ja, dat maakt mij fucking oppervlakkig, want ik ken deze mannen niet en ik veroordeel ze snoeihard op hun looks. Maar dat is nu eenmaal de realiteit van datingapps: je probeert de profielen eruit te vissen met een beetje saus, sense en substance … en hoopt ondertussen maar dat er achter die lach ook echt een klik schuilgaat.

Het ding is, ik heb mezelf best hoog zitten. En dat is niet negatief of arrogant bedoeld: na alles waar ik doorheen ben gegaan, al het werk dat ik eindelijk niet meer uit de weg ga, weet ik wat ik te bieden heb. Ik weet dat ik een mooi en fijn mens ben. Ik hou van mijn eigen gezelschap – en dat is misschien wel mijn grootste winst van de afgelopen jaren. Dus als ik dan zie wie met mij wil daten, denk ik: ja, snap ik ergens wel … maar waar zijn de mannen die voelen als een toevoeging aan mijn leven? Waar is de extra saus? Gelukkig zit er af en toe echt wel een leuke man tussen, of op z’n minst een gezellig gesprek. Maar eerlijk is eerlijk: dit online gebeuren maakt dat ik me soms afvraag hoe het überhaupt zit met het aanbod. Is er écht zo’n tekort aan oprechte single mannen? Of zitten ze gewoon niet op apps? En als dat laatste waar is: waar hangen dan wel uit?

Omdat ik zolang iemand heb gemist die echt voor me koos, voelde in het begin elke kruimel als een complete taart. En geloof me, ik heb die kruimels gretig opgegeten. Het gaf me even dat korte shot van euforie – alsof ik iets groots in handen had – maar daarna bleef de leegte achter. Want een kruimel vult je maag niet, hoe lekker hij ook smaakt. Wat ik nu wederom leer, is om mezelf niet te verliezen in dat patroon. Om niet te hard te lopen, niet te snel te veel te investeren en me mee te laten slepen. Laat iemand maar zelf die effort tonen, laat hem maar laten zien dat hij gelijkwaardig op kan komen dagen. Dat er echt wederzijdse intenties zijn. Want alleen dan kun je met de tijd ook ruimte maken voor iemand in je leven. Niet per se meteen als partner, maar wel omdat je iemand waardeert en hem echt beter wil leren kennen.

Ik doe trouwens heus mijn best om niet alleen mijn gebruikelijke type te kiezen – mooie lach, veel humor en emotioneel onbeschikbaar – maar in de praktijk swipe ik toch steeds weer die kant op. Trauma runs deep, zullen we maar zeggen.

Vond je dit een fijne nieuwsbrief? Laat dan onderin een hartje achter. Of een comment. Vind ik leuk. Dank je wel voor de liefde 💖

Mijn intuïtie is altijd mijn kompas geweest, alleen nam ik het voorheen niet altijd serieus genoeg. Ik schatte het niet op waarde, liet me vertellen dat wat ik voelde en innerlijk wist niet klopte. Dat ga ik nu niet meer doen. Als iets ‘off’ voelt, neem ik dat bloedje serieus. Als ik twijfel, neem ik afstand, zoom ik even uit, of leg ik het voor aan mijn vriendinnen. Zij staan altijd naast me met hun bemoedigende woorden, scherpe advies en soms ook die heldere spiegel die ik zelf even niet durf vast te pakken.

Een goed voorbeeld is een man die in mijn DM gleed nadat ik besloot me weer open te stellen. Even appcontact, een kort telefoongesprek – en meteen voelde ik: deze dude is niet serieus met me. Zijn energie was all over the place, flaky, en toen hij dingen zei als: “Lijkt me wel geinig je mee op date te nemen,” wist ik genoeg. Geinig. Precies het woord dat je níet wil horen als je op zoek bent naar iets echts. Voor mij was het reden genoeg om er geen energie in te steken. Een paar weken later dook hij opnieuw op in mijn DM. Dit keer reageerde ik niet meteen. En precies dáár zag ik zijn ware gezicht. Hij switchte binnen een paar berichten van aardig naar extreem naar en onaardig. Doodeng eigenlijk, maar ook een bevestiging: mijn intuïtie zat spot on. Dit is niet waar mijn energie naartoe moet.

Toch ga ik soms wiebelen. Want daten als dertiger was óók al een jungle – veel korte avonturen, teleurstellingen en mensen die niet eerlijk waren. Tien jaar later is dat niet echt veranderd, maar er is wel iets bijgekomen: tegenwoordig lijkt iedereen en zijn moeder in een open relatie te zitten of ‘ethisch non-monogaam’ te zijn. Helemaal prima natuurlijk als dat bij je past, maar met mijn wens voor een monogame relatie voel ik me soms net een soort uitgestorven ras. Misschien is dat ook zo. But hey, a girl can dream, right …

En nu, als veertiger? Eigenlijk voelt het nog steeds hetzelfde. Alleen heb ik minder tijd en nóg minder zin in bullshit. Als single moeder heb ik chronisch tijd tekort. Dus eindeloos swipen en dagenlang appen zonder het vooruitzicht af te gaan spreken: daar ben ik simpelweg niet in geïnteresseerd. En dat maakt dat ik nu, na een paar weken oefenen, minder enthousiast te werk ga. Ik swipe minder, accepteer dat er niet altijd een match hoeft te zijn, en houd mijn energie bij mezelf. Ik hoef het contact niet te forceren of koste wat kost bezig te zijn met ‘iemand hebben om mee te praten’. Dat geeft veel meer rust.

Door alles wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt, weet ik inmiddels best goed wat ik nodig heb in de liefde. Helder zelfs. Voor mij draait het om veiligheid, om kunnen blijven kiezen voor elkaar, om verbinding zoeken in plaats van je gelijk willen halen. Die inzichten draag ik met me mee, maar ik wil ze niet zó groot maken dat ik nu alles alleen nog door die bril bekijk.

Op dit moment gaat het niet om meteen het grote plaatje. Ik wil mezelf de ruimte geven om te ontdekken wat iets mag zijn, zonder haast. Luchtig, nieuwsgierig, met tijd om gewoon te ervaren. Het lijkt me heerlijk het een tijdje simpelweg fijn met iemand te kunnen hebben. Niet bezig zijn met wat iets is of gaat worden, maar gewoon zijn. Vanuit dat gevoel dat ik in eerdere nieuwsbrieven ook omschreef: show me how good it can get. Hoe mooi, licht en leuk het leven nog kan worden. Ik geloof echt dat het leven alleen maar beter kan worden met de tijd. Maar de basis is dat ik trouw blijf aan mezelf, en vanuit daar kijk wat er op mijn pad komt. En als daar onderweg iemand in meeloopt, is dat alleen maar een bonus.

Eerlijk, na een maandje swipes, likes en frustraties was ik er wel echt een beetje klaar mee. En precies toen ik een paar dagen geleden dacht: laat maar, ik delete die apps gewoon weer, kreeg ik een nieuwe match. Een fijn gesprek, een lach op mijn gezicht, meteen een andere energie. Net op het moment dat ik mijn digitale spullen wilde pakken. Dus ach, ik blijf nog even hangen. Voorlopig dan. Je weet tenslotte nooit welke match ineens niet een kruimel is, maar the whole damn meal.

Ik zie je snel weer.

Veel liefde,

Mayra

Wil je je niet betaald abonneren maar me wel supporten met een donatie voor een koffietje, een bosje bloemen of iets anders fijns? Dat kan hier.