Opgeruimd staat netjes

Ik heb mijn rommeldrempel overschreden

Mijn vrienden en familie kennen mij als die meid waarbij het thuis altijd een beetje - of heel erg - rommelig is. Ik flip er al jaren van. Overal die stapeltjes! Maar vorige week is iets veranderd. Sterker nog: ik denk dat ik de oplossing heb gevonden.

Ik omring mezelf met chaos. Niet alleen door mijn levenskeuzes, maar ook met heel veel zooi die ik maar niet opgeruimd krijg. Of zijn die twee dingen stiekem eigenlijk hetzelfde? Grappig detail waar ik van de week aan moest denken: de werktitel van mijn tweede boek was ‘Puinruimen - Ontdek jouw bouwstenen voor een gelukkiger leven’. Mijn toenmalige redacteur en ik hadden hier veel lol om. Dit zou het nooit echt worden natuurlijk. Maar wat blijkt nu ik, jaren later, eindelijk echt in de verwerking van mijn gebroken hart duik? Puinruimen is mijn nieuwste vorm van coping. En het doet me zo goed. Laat me dit even uitleggen …

De verwerking van mijn gebroken hart valt me zwaar. Mijn verjaardag laatst, het kerstdiner van mijn kind, de aankomende feestdagen: allemaal momenten die me confronteren met het nu ‘alleen’ moeten doen. Ik verkeer regelmatig in een getriggerde staat. En dat moet ik zien te reguleren. Eerder vertelde ik over de ademsessies die ik doe. Dat helpt enorm, maar ik heb meer nodig dan zuurstof en leren dat ik mezelf er doorheen kan loodsen. Ik heb behoefte om de concrete verandering niet alleen te voelen, maar ook te zien. En dat werd me vorige week geheel onverwacht in de schoot geworpen. Tijdens het luisteren van een aflevering van de podcast van Mel Robbins.

In de aflevering is Dana K. White te gast. Eerlijk, ik had nog nooit van deze vrouw gehoord, maar ze zei een aantal dingen waardoor er allemaal lampjes begonnen te flikkeren boven mijn hoofd. En het gooide me meteen in een actiemodus. Tijdens het luisteren, pakte ik een vuilniszak en begon ik met ruimen. Nog voordat de aflevering voorbij was, had ik na jaren een veel nettere vensterbank. Ik ga hier niet de hele aflevering uitkauwen, maar zal drie dingen noemen die mij hebben geholpen.

Wat echt een wake-up call was dat ze het verschil benoemde tussen ‘decluttering’ en ‘organizing’. Google translate vertaalt decluttering als opruimen, maar ik weet niet of dat nou helemaal de lading dekt. Voor mij voelt het anders, maar misschien is dat gewoon een kronkel in mijn hoofd. Ik moest heel hard lachen toen ik hoorde over de valkuil van ‘organizing’ want ik heb dus zo vaak al bakjes en opbergers gekocht om dingen in te organiseren en overzichtelijk te maken. Maar eindstand ben ik de overvloed aan meuk gewoon in mijn huis aan het verplaatsen. En ja, in een bak it kinda looks prettier, maar dan zit ik vervolgens weer met een bak die ergens naartoe moet. Gevolg: je koopt een kast. Om die opbergbakken in kwijt te kunnen.

Een ander aha-moment was wat Dana de ‘clutter treshold’ noemde. Vrij vertaald: je ‘rommeldrempel’. Hoe veel spullen kun je in huis aan zonder dat het een chaos wordt? En ineens viel het kwartje: ik kan al deze spullen gewoon niet aan. Het zit boven mijn rommeldrempel. Al jaren. Zo niet decennia. Dit is waarom ik hiermee blijf struggelen. Ik moet niet uitzoeken en organiseren. Er moeten dingen weg. En zo ontstond dus de situatie met die vuilniszak. En de vensterbank die een stuk leger werd.

Ook heel helpend vond ik Dana’s regel dat je wat je op moet ruimen, meteen opruimt. Dus geen stapeltjes maken. Of tassen vullen (hallo schone was, is that you?). Het nadeel daarvan is namelijk dat je de taak vaak niet direct af kunt maken en dingen dan gaan stapelen. En de chaos alleen maar groter wordt. Dus vul je handen met dingen die ergens in huis al een plek hebben en ruim ze meteen op. Het grote voordeel hiervan - en dat ondervind ik nu al - is dat je hierdoor een ruimte altijd opgeruimder achterlaat dan toen je begon. Er is altijd vooruitgang. Het is misschien niet af, maar het is ook niet erger geworden. En dat is zo verzachtend en opbeurend. Het geeft je een goed gevoel over je huis. En jezelf.

Me goed voelen over mezelf en ervaren dat ik regie heb, is iets waar ik nu heel erg naar hunker. Dus de afgelopen dagen heb ik op momenten dat ik aan het worstelen was, steeds opnieuw die vuilniszak weer gepakt. Wat kan er weg? Ook ben ik begonnen met een tas waar spullen in zitten om te doneren. En heb ik wat boeken naar zo’n minibieb hier in de buurt gebracht. Het zijn maar kleine stapjes, maar de verdwijnende stapeltjes in mijn woonkamer geven me een gevoel van opluchting en regie. En het voelt alsof er weer ruimte ontstaat voor mij. Precies wat ik nodig heb.

Heel benieuwd of jij ook struggles hebt met opruimen of juist helemaal niet. Tips zijn ook welkom uiteraard. Drop je ze hieronder in de comments?

Ik zie je volgende week.

Veel liefde,

Mayra Louise