Voor Agnes

Ik ben er weer ingetuind. De valkuil genaamd ‘Vanzelfsprekendheid’. Er is geen moment geweest dat ik ook maar heb gedacht dat ik je nooit meer zou zien. Er was altijd nog de toekomst. Altijd nog onze plannen die we al jaren maakten. Altijd nog het moment dat het ons wel zou lukken. Maar ‘altijd nog’ blijkt nu ‘altijd nooit’ te zijn. Wat ik nu wel voor altijd zal hebben? Een beetje spijt. Want jou nooit meer zien, is veel te lang, lieve Agnes.

We leerden elkaar kennen op een borrel van Grazia. Achteraf vertelde je me dat je me zo zelfverzekerd vond overkomen. In mijn eentje in dat hoekje. Mijn realiteit was dat ik me intens ongemakkelijk voelde en in elk gesprek niet verder kwam dan vragen waar de wc was. Totdat jij kwam. Dat we vriendinnen werden, stond meteen vast. Het was liefde. Je gaf me direct koosnaampjes. Ik stond in je telefoon als ‘Mayra Louise Savage’. Niet uitgesproken in het Engels maar op zijn Frans. En dan trok je er ook een schurkenkop bij. Dit was overigens niet omdat ik zo’n wildebras was, maar omdat mijn achternaam ‘de Wilde’ is. Toen eenmaal bleek dat Savage toch niet zo kloppend was, kreeg ik al snel een nieuwe nickname: MayLouLou. Een blijvertje.

Jij was al heel wat jaren human interest-journalist, ik net een paar jaar bezig. Je maakte me een betere schrijver. Keek met mijn teksten mee als ik vastliep, gaf me advies. En was er altijd voor me. Er is niemand in mijn leven die me zo vaak heeft verteld hoe trots ze op me is. Ik las onze Whatsapp gesprekken terug en de samenvatting luidt: chaos, sex, donkerte, eerlijkheid, lachbuien, gemiste deadlines, eten en aanmoediging. Je kon geweldig goed schrijven en wist altijd de mooiste en meest bizarre verhalen te vinden. Vaak genoeg waren we zwaar gefrustreerd omdat we dan weer een onmogelijke opdracht kregen en binnen drie weken vijf mensen moesten zien te vinden die achterstevoren door het leven gingen. De redactiechefs waar je mee werkte hielden van je, maar je dreef ze tot waanzin met je deadlinevermijdende gedrag. Op de dag van de deadline was je Houdini. Om dan een paar dagen later tevoorschijn te komen met het artikel dat je heus al eerder had gemaild. En iedereen wist hoe het zat, maar je schreef zo goed dat het dan ook allemaal geen bal meer uitmaakte.

Je was de grootste diva die ik kende. Haartjes mooi, nagels in de lak, lekker outfitje, altijd met de taxi in plaats van met de fiets en verwachtingen tot aan het plafond als je weer eens aan het daten was. Maar laten we eerlijk zijn, dat was alleen maar buitenkant. Eigenlijk was je zo klein en kwetsbaar. Een van mijn mooiste herinneringen aan je is dat je dat bij mij ook durfde te zijn. ‘Ik wil niet bijkletsen, maar vertellen over mijn angsten, mijn dromen en wat ik voel,’ appte je op een random dinsdag. En dat deden we dan. Met wijn en ‘vreten’ en tranen en bulderende lachbuien. Het leven had je onnodig veel opdonders gegeven. Je raakte zwanger op je negentiende om niet veel later met je zoontje naar een Blijf Van Mijn Lijf-huis te vluchten. Je kind was alles voor je. Wat voor jullie allebei, denk ik, niet altijd even makkelijk was. Maar wat was je trots op hem. Pas nu ik zelf moeder ben, snap ik hoe intens zwaar het voor je geweest moet zijn die jaren. Want je deed het echt alleen. Geen ondersteunend dorp. Geen partner. Alles op jouw schouders.

Je wilde het wel graag: een man in je leven. Maar de liefde bleef altijd eng. Je ging van serial daten - al dan niet voor een column - naar celibatair. Tussendoor grapte je nog dat je de overstap zou maken naar vrouwen. Uiteraard koppelde je daar een artikel aan. We gingen samen naar Flirtation en, of het nou een grapje was of niet, ik zag je verzachten daar in die volledig vrouwelijke menigte. Je ging zelfs naar huis met een telefoonnummer. De volgende dag appte je: ‘Ik ben bang voor de poes’. Maar het was niet de poes, het was de pijn waar je bang voor was. Je zei vaak tegen me hoe dapper je het van me vond. Dat ik het toch steeds weer aanging, dat ik mijn hart open bleef stellen. Je zei het niet meer te kunnen. En dat is een van de dingen die me het meest verdrietig maakt, meissie. Want als er iemand is die het verdiende om gedragen te worden in de liefde dan was jij het.

Ik heb weinig mensen in mijn leven gekend die zo voor me kwamen opdagen als jij. Toen ik na een relatiebreuk met een vriendin op de Nieuwendijk in Amsterdam ging wonen, droomde ik dat ik de keuken Santoriniblauw moest verven. En dan was het Agnes die me daarbij kwam helpen. Klagend uiteraard, maar met een wijntje erbij gingen we tot diep in de nacht door. De volgende dag vervloekte je me omdat je brak was, een deadline had en uiteraard het hele artikel nog moest schrijven. Elke keer als je bij je me op bezoek was, maakte je even een rondje in die blauwe keuken om je eigen harde werk te bewonderen. Dat ik de keuken een paar jaar later zachtgroen verfde, heb ik nog lang van je moeten horen.

In de periode dat er voor ons allebei veel veranderde - jij verhuisde naar het buitenland en ik was zwanger - werd ons contact minder intensief. Ik zou je nog zien voor je definitieve vertrek, maar geheel in Agnesstijl was het totale chaos en werd onze afspraak steeds doorgeschoven tot het punt dat het niet meer lukte en jij nog maar net je vlucht zou halen. Je landde op Bali maar kwam pas thuis toen je een paar jaar later naar Portugal verhuisde. We stuurden elkaar regelmatig updates. Een van de dierbaarste momenten die ik terugzag afgelopen week is een filmpje dat je voor die kleine van mij stuurde. ‘Dit is tante Agnes,’ zei je met een grote lach. Vervolgens filmde ik hoe zij reageerde op jouw video. Jij janken. ‘Godsamme schat, ik wil haar echt zien. Live!’. In 2021 leek het er even op dat dat zou gaan lukken. Ik was in Portugal met het gezin. Maar door lockdownregels kon jij Lissabon, waar je toen nog woonde, niet uit. So close yet so far away. In 2022 kocht je een boerderijtje in Coimbra waar je meer en meer tot rust kwam. Ik zou langskomen zodra het riool was aangelegd en er warm gedoucht kon worden. Je vertelde me dat je een emmer gebruikte om in te kakken. En ineens voelde ik me de diva want ik wilde niet kamperen.

Ik hoop dat je toen je nog leefde, hebt gevoeld hoe belangrijk je voor mensen bent geweest. Wat het met mensen deed dat je hun verhalen en ervaringen een podium gaf. Dat je ze hoorde, zag, begreep. Je hebt zelf zo lang ik je ken, geworsteld met jezelf. Vooral met dubbelbloed zijn. Je voelde je overal ‘de ander’. Nergens echt geaccepteerd. Juist daarom maakte je je ook zo hard voor meer kleur in de media. Begon zelfs een PR-bureau volledig gericht op diversiteit en inclusie. Maar het geleur dat dit met zich meebracht, was niets voor jou. Je moest schrijven. En verhalen vertellen. En op die manier verschil proberen te maken. En hoe moeilijk dat vaak ook was, je bleef daar je best voor doen. Je kwam altijd opdagen voor wat je belangrijk vond. Nu ik er zo over nadenk, is dat misschien wel een van de grootste lessen die je me hebt geleerd: om op te komen dagen voor dat wat belangrijk voor je is.

‘The diva is dead’, zei je een paar maanden nadat je echt op je boerderij was ingetrokken. ‘Geen make-up, niet eens een pincet voor mijn wenkbrauwen’. De afgelopen jaren was je naast het schrijven steeds meer aan het fotograferen. En hoe meer je daar in dook, hoe blijer je er van werd. De laatste keer dat ik je op Whatsapp sprak, vertelde je dat je in een overgangsperiode zat. Dat je serieus aan het fotograferen was en weg bleef van alles wat niet langer goed voelde. ‘Begin er op mijn 45ste achter te komen wie ik ben en waar ik voor sta. En dat is heel fijn!.’ Ik herinner me dat dit een lach op mijn gezicht toverde. Want ik gunde je dat gevoel van rust en zekerheid zo enorm. En ik keek er naar uit je daar te gaan zien. Op die plek waar je je zo thuis voelde. Waar je zoveel lagen van jezelf die als bescherming om je heen zaten, los leerde laten. Ik kon niet wachten je opnieuw te ontmoeten. Want zo voelde het wel een beetje.

Een week geleden kwam het bericht over je overlijden. De dag ervoor keek ik nog naar oude foto’s van je. Alsof je me nog even kwam groeten. Om je nog even dichtbij me te houden, las ik al onze Whatsappgesprekken terug. En dat deed ik met een lach en heel veel tranen. Want fuck hey, dit was echt een veel te vroegtijdig vertrek.

Ik hoop dat je onderweg bent naar de lichtheid die je in het leven hier vaak zo lastig kon vinden. Dat je iets hebt meegekregen van alle lieve berichten die werden gedeeld en geschreven na het nieuws over je dood. In een van onze gesprekken schreef je dat ik de aarde een stukje mooier maakte. En ik hoop met alles wat ik me heb dat je weet dat jij dat ook deed. Jij hebt mijn leven en dat van ontelbaar veel anderen mooier gemaakt.

Ik blijf je met me meedragen, mopje.

Dank je wel dat je er was.

Hou van je.

XX MayLouLou

                 Opgedragen aan Agnes Hofman

                 Sunrise: 01 - 08 - 1979 

                 Sunset: 25 - 01 - 2025